Επειδή από το άρθρο 359 ΠΚ, που ορίζει ότι όποιος εγκαταλείπει σε απορία ή με άλλο τρόπο αβοήθητη μια γυναίκα που έμεινε απ' αυτόν έγκυος και που λόγω της εγκυμοσύνης ή του τοκετού της δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό της τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους, προκύπτει σαφώς ότι ουσιώδες στοιχείο της εννοίας του εγκλήματος αυτού είναι, εκτός από άλλα, η εγκατάλειψη της εγκύου σε απορία, ήτοι σε κατάσταση που αυτή στερείται των αναγκαίων για την στέρησή της οικονομικών μέσων και η οποία συγχρόνως αδυνατεί λόγω της καταστάσεως της εγκυμοσύνης ή του τοκετού να εργαστεί και να κερδίσει τα αναγκαία για την ζωή της, εκ του οποίου παρέπεται ότι προϋπόθεση για το αξιόποινο της εγκαταλείψεως είναι η πραγματική δυνατότητα του υπαιτίου να παράσχει τέτοια οικονομική βοήθεια. Εξ άλλου έλλειψη της κατά το άρθρο 93 του Συντάγματος και 139 ΚΠΔ ειδικής και εμπεριατατωμένης αιτιολογίας, η οποία αποτελεί κατά το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ του ΚΠΔ λόγω αναιρέσεως υπάρχει όταν το δικαστήριο δεν εκθέτει στην απόφασή του από ποιά πραγματικά συνήγαγε την ύπαρξη των εξ υποκειμένου και αντικειμένου στοιχείων του εγκλήματος, τις αποδείξεις από τις οποίες πείσθηκε γι' αυτά και τους νόμιμους λόγους με τους οποίους έκανε την υπαγωγή των περιστατικών που αποδείχθηκαν στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφαρμόστηκε. Στην περίπτωση που πρόκειται, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, το Εφετείο Αθηνών που την εξέδωκε, δέχθηκε ανέλεγκτα ότι ο αναιρεσείων κατά το από της 3ης Απριλίου 1982 μέχρι της 12ης Απριλίου 1982 χρονικό διάστημα εγκατέλειψε αβοήθητη την Β.Μ., παρ' ότι εγνώριζε ότι την έιχε εγκαταστήσει έγκυο ότι αυτή ήταν άπορη αδυνατούσε εξ αιτίας της εγκυμοσύνης της να μεριμνήσει για τον εαυτό της και είχε ανάγκη της υλικής και ηθικής βοήθειας και συμπαράστασής του, γι' αυτό και τον εκήρυξε ένοχο της παραπάνω αξιόποινης πράξης. Ετσι όμως που έκρινε το δικαστήριο δεν περιέλαβε στην απόφασή του περιστατικά και συλλογισμούς από τους οποίους να προκύπτει ότι ο αναιρεσείων είχε την δυνατότητα να παράσχει στην παθούσα, κατά το κρίσιμο ως άνω διάστημα, οικονομική βοήθεια, γι' αυτό και η απόφασή του πρέπει ν' αναιρεθεί κατά το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ του ΚΠΔ και τον μοναδικό λόγο της αιτήσεως αναιρέσεως"
