Τμήμα Β
Προεδρεύων ο κ. ΠΑΝ. ΠΕΤΡΟΧΕΙΛΟΣ αντιπρόεδρος Εισηγητής ο κ. ΠΑΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ αρεοπαγίτης Δικηγόρος ο κ. Ευστ. Λιβιεράτος, ερήμην αναιρεσιβλήτου
Επειδή εκ των διατάξεων των άρθρ. 1441 και 1442 ΑΚ, εν συνδυασμώ λαμβανομένων προς τας του άρθρ. 1448, 1449 και 1450 του αυτού Κώδικος, προκύπτει 1) ότι εκ κακόβουλου παρά τινος των συζύγων εγκαταλείψεως του ετέρου το περιστατικόν της εξακολουθούσης εκ της αιτίας ταύτης διακοπής της εγγάμου συμβιώσεως δεν δύναται να θεμελίωση λόγον διαζυγίου εκ του ρηθέντος άρθρ. 1442 άνευ της συνδρομής και άλλου παραπτώματος, λαβόντος χώραν εντός έτους προ της αγωγής και έχοντος ικανήν σημασίαν, έστω και αν δεν αρκεί τούτο, αυτό καθ` εαυτό, να επιφέρη κλονισμών, ουδόλως δε συνιστά τοιούτον παράπτωμα προσδίδον εις προγενέστερα και αποσβεσθέντα περιστατικά αναβιωτικήν δύναμιν μόνη η διαρκούσης της παύσεως της συμβιώσεως αδιαφορία του υπαιτίου και 2) ότι επί αγωγής διαζυγίου θεμελιουμένης επί του κατ` άρθρ. 1441 ΑΚ λόγου της κακοβούλου εγκαταλείψεως, δύναται να προταθώσι κατ` άρθρ. 1449 ΑΚ προς ενίσχυσιν του λόγου τούτου κλονιστικά γεγονότα βάσει του άρθρ. 1442, άτινα δεν δύνανται καθ` εαυτά να χρησιμεύσωσι προς στήριξιν αγωγής διαζυγίου, θεμελιουμένης επί του εν λόγω άρθρου. Εν προκειμένω εκ της όλης εκτιμήσεως του περιεχομένου της παρά του αναιρεσείοντος επικαλούμενης καί προσαγομένης εν κεκυρωμένω αντιγράφω αγωγής του (εφ` ης εξεδόθη η προσβαλλομένη απόφασις), προκύπτει, ότι δια ταύτης ιστορείται ότι η, μεθ` ης ούτος ήλθε, κατά τας αρχάς Ιανουαρίου 1943, εις νομίμου γάμου κοινωνίαν εξ ης απέκτησεν τέσσαρα τέκνα, εναγομένη, ούσα εριστικού χαρακτήρος, ήρχισεν από των πρώτων ημερών του γάμου να έρχεται εις προστριβάς μετ` αυτού, δεν ανεγνώριζεν τούτον ως άρχηγόν του οίκου, παρά τας προσκλήσεις του ηρνήθη να εγκατασταθή εις Αθήνας (όπου ούτος εγκατεστάθη από της κατοχής ίνα δυνηθή, εργαζόμενος εις διαφόρους επιχειρήσεις, να εξοικονόμηση τας προς διατροφήν και συντήρησιν της οικογενείας του απαιτούμενας δαπανάς) και να έρχηται εις συνεννόησιν μετά τούτου, ότι ειδικώτερον το 1959, ότε ούτος συνειργάζετο μετά του πατρός του δια την καλλιέργειαν και εμπορίαν γεωμήλων, εισέπραξε την εκ του εκ της τοιαύτης συνεταιρικής του σχέσεως κέρδους αναλογούσαν απαίτησίν του έναντι του εν λόγω πατρός του, δι` αποσπάσεως παρ` αυτού, παρά πάσαν δε εντολήν του, συναλλαγματικών εκδοθεισών κατά την διάρκειαν της συνεταιρικής του σχέσεως και προεξοφλήσεως τούτων, εξ ης ενεργείας της και εζημιώθη ούτος (ενάγων) το ποσόν των δραχμών 70.000 περίπου και υπέστη προσβολήν της υπολήψεώς του, ότι αύτη έπαυσε από το 1959 να ενδιαφέρηται δια τούτον και απέστη της εκπληρώσεως των συζυγικών υποχρεώσεών της και ότι συνεπεία της ως ανωτέρω από το 1959 μέχρι της αγωγής εγκαταλείψεώς του παρά ταύτης και της ως ανωτέρω αναρμόστου συμπεριφοράς της επήλθεν ισχυρός κλονισμός εις την σχέσιν της εγγάμου συμβιώσεώς των κατά τρόπον ώστε να αποβαίνη αδύνατος η τελευταία αύτη, κατ` ακολουθίαν δε τούτων διώκεται η λύσις του γάμου των υπαιτιότητι της εναγομένης κατά κυρίαν μεν βάσιν, θεμελιουμένην, κατά τους ισχυρισμούς του αναιρεσείοντος, επί του κατ` άρθρ. 1442 ΑΚ προβλεπομένου λόγου διαζεύξεως, κατ` επικουρικήν δε τοιαύτην επί του κατ` άρθρ. 1441 λόγου της κακοβούλου εγκαταλείψεως. Η το ως άνω ιστορικόν και αίτημα έχουσα εν λόγω αγωγή κρίνεται εν τω συνόλω της ως θεμελιουμένη νόμω, μόνον, επί του κατ` άρθρ. 1441 ΑΚ θεσπιζομένου λόγου της κακοβούλου εγκαταλείψεως, προς ενίσχυσιν του οποίου προτείνονται τα αναφερόμενα κλονιστικά γεγονότα, άτινα δεν δύνανται να χρησιμεύσωσι, καθ` εαυτά, προς στήριξιν αγωγής διαζυγίου, ερειδομένης επί του άρθρ. 1442 ΑΚ ως λαβόντα χώραν εις χρόνον προγενέστερον του προηγουμένου έτους της εγέρσεως της αγωγής αφού το εκ τούτων, κατά το άρθρ. 1442 ΑΚ, δικαίωμα του ενάγοντος προς διάζευξιν απεσβέσθη δια της παρόδου της κατ` άρθρ. 1448 προθεσμίας, αυτεπαγγέλτως εξεταζομένης, εφ` όσον ούτος έλαβε γνώσιν των γεγονότων τούτων κατά τα εν τη αγωγή αναφερόμενα από του έτους 1959, η δε κατά την διάρκειαν της διασπάσεως της συμβιώσεως των διαδίκων φερομένη ως επιδειχθείσα παρά της εναγομένης αυτήν καθ` εαυτήν αδιαφορία, άνευ συνδρομής και ετέρου τινός παραπτώματος αυτής, λαβόντος χώραν εντός του έτους προ της ασκήσεως της αγωγής, δεν συνιστά κλονιστικόν γεγονός εν τη εννοία του άρθρ. 1442 ΑΚ, ουδ` είναι ικανή να προσδώση αναβιωτικήν δύναμιν εις τα προ έτους από ταύτης (αγωγής) λαβόντα χώραν κλονιστικά γεγονότα. Κατ` ακολουθίαν τούτου το δικάσαν Εφετείον δεχθέν δια της επικυρώσεως της πρωτοδίκου αποφάσεως, ότι η ως ανωτέρω αγωγή θεμελιούται νόμω, μόνον, επί του κατ` άρθρ. 1441 ΑΚ θεμελιουμένου λόγω διαζυγίου, προς ενίσχυσιν του οποίου προτείνονται μη ενεργά γεγονότα δεν υπέπεσε εις τον δια της § 8 άρθρ. 559 ΚΠολΔ διαγραφόμενον λόγον της μη λήψεως υπ` όψιν πραγμάτων ασκούντων ουσιώδη επιρροήν εις την έκβασιν της δίκης, ήτοι αγωγικού ισχυρισμού θεμελιουμένου εις το ρηθέν άρθρ. 1442. Εντεύθεν ο πρώτος λόγος αναιρέσεως, δι` ου τα εναντία υποστηρίζονται, απορριπτέος είναι ως αβάσιμος.
