Επειδή, διά του άρθρου 15 του διά του ν. 1329/1983 κυρωθέντος ως Κώδικος Σχεδίου νόμου περί "εφαρμογής της συνταγματικής αρχής της ισότητος ανδρών και γυναικών στον Αστ. Κώδικα...",καταργούνται όλαι αι διατάξεις του Εκτου Κεφαλαίου του τετάρτου βιβλίου του Αστικού Κώδικος (άρθρ. 1406-1437), αι οποίαι αφορούν την προίκα. Η κατάργησις ισχύει από της θέσεως εν ισχύϊ του ως άνω νόμου, ήτοι από την 18 Φεβρ. 1983 (βλ.άρθρ. τρίτον του ν. 1329/1983). Εκ της διατάξεως όμως του άρθρ. 533 § 2 ΚΠολΔ, οριζούσης ότι "το δευτεροβάθμιον δικαστήριον εφαρμόζει τον κατά τον χρόνο της δημοσιεύσεως της πρωτοδίκου αποφάσεως ισχύοντα νόμον", συνάγεται ότι η ως άνω καταργητική πασών των περί προικός διατάξεων του ΑΚ διάταξις του ρηθέντος νόμου θα εφαρμοσθή και επί αγωγή περί προικός ασκηθείσης μεν προ της ισχύος του νόμου τούτου πλην της ταύτης αποφάσεως εκδοθεισών διατάξεων των αφορωσών την προίκα είναι και η του άρθρου 1415 ΑΚ, διά της οποίας ωρίζετο ότι "συνεστώτος του γάμου ο ανήρ ως διαχειριστής των προικώων ασκεί τας προσήκουσας αγωγάς και παρίσταται επί δικαστηρίου δι' αυτά".
Διά της διατάξεως ταύτης καθιδρύετο κατ' εξαίρεσιν περίπτωσις μη δικαιούχου και μη υποχρέου νομιμοποιημένου διαδίκου και ουχί νόμιμος αντιπροσώπευσις εν τη δίκη της γυναικός υπέρ ης συνέστη η προιξ (Λ. Σινανιώτου, Η νομιμοποίησις των διαδίκων εν τη πολιτική δίκη, 1965, σελ.243). Εντεύθεν παρέπεται ότι εις τας σχετικάς περί προικός δίκας διάδικος κατ' εφαρμογήν της διατάξεως ταύτης (1415) ήτο ο προικολήπτης σύζυγος, η δε γυνή επέχει δικονομικώς την θέσιν τρίτου, δυναμένη να παρέμβη εις την δίκην (Σινανιώτης, ένθ'ανωτ. σελ. 246, Μπαλής, Οικογ. Δικ. § 71, Ροϊλός, Οικ. Δικ.άρθρ. 1415 αριθ. 4 Διαμαντάκος, ΕΕΝ 1962.437). Περαιτέρω,συνέπεια τούτου είναι το ότι εις ην περίπτωσιν διαρκούσης της δίκης εχώρει απώλεια της προς διεξαγωγήν ταύτης εξουσίας του ανδρός, επήρχετο βιαία διακοπή της δίκης (Σινανιώτης, ένθ'ανωτ., σελ. 166, Μπέης, Πολ. Δικ., άρθρ. 286, Δεληκ.-Σιναν.,ΕρμΚΠολΔ, άρθρ. 286, σελ. 346: Boetticher, Festg. fur Lakh σελ. 303, Stein-Jonas-Pohle 21 239 1, 5, σελ. 926). Επομένως και εις την περίπτωσιν της διά του άρθρ. 15 του προδιαληφθέντος νέου νόμου καταργήσεως της εξουσίας του ανδρός προς διεξαγωγήν της περί προικώων αντικειμένων δίκης δυνάμει του άρθρ. 1415 ΑΚ, πρέπει να δεχθώμεν ότι επέρχεται βιαία διακοπή της δίκης. Η λύσις αύτη συνάγεται εξ άλλου εκ της διατάξεως του άρθρ. 286 § 1α ΚΠολΔ, καθ' όσον η ως άνω περίπτωσις ουδέν έτερον συνιστά ειμη "άλλην μεταβολήν εις το πρόσωπον του διαδίκου (ενάγοντος μη δικαιούχου διαδίκου ανδρός), ως ρητώς απαιτεί η διάταξις αύτη (Μπέη, ενθ. ανωτ.υπ' αρθρ. 286 αριθ. 4). Πρέπει εξ άλλου να σημειωθεί ότι αι περιπτώσεις αι επαγόμεναι κατά νόμον την βιαίαν διακοπήν της δίκης δεν ταυτίζονται προς εκείνας αι οποίαι αναφέρονται εις την διάταξιν του άρθρ. 67 ΚΠολΔ, εν συνδρομή των οποίων το Δικαστήριον αναβάλλει την πρόοδον της δίκης και τάσσει προθεσμίαν προς συμπλήρωσιν των ελλείψεων.
Εις τας περιπτώσεις αυτάς ο νόμος προϋποθέτει την συνέχισιν της δίκης, διά της συμπληρώσεως των ελλείψεων αι οποίαι διεπιστώθησαν ως προς την ικανότητα των διαδίκων προς το παρίστασθαι ιδίω ονόματι, ως προς την νόμιμον εκπροσώπησίν των και ως προς την απαιτούμενην διά την διεξαγωγήν της δίκης άδειαν ή εξουσιοδότησιν.Αντιθέτως εις την περίπτωσιν της απώλειας της προς διεξαγωην δίκης εξουσίας του προικολήπτου ανδρός δεν υφίσταται έλλειψις του προικολήπτου ανδρός δεν υφίσταται έλλειψις τις εκ των εν τη διατάξει ταύτη του άρθρου 67 ΚΠολΔ αναφερομένων, αλλά η απώλεια της εξουσίας ταύτης συνιστά μεν μεταβολή εις το πρόσωπον του μη δικαιούχου διαδίκου, τοιαύτην μη δυναμένην να συμπληρωθή άλλως, αφού η απώλεια της τοιαύτης εξουσίας εχώρησεν εκ του νόμου, ει μη μόνον διά της διακοπής της δίκης.Τέλος, ναι μεν, κατά την διάταξιν του άρθρ. 287 § 1 ΚΠολΔ, η διακοπή επέρχεται από την γνωστοποιήσεως προς τον αντίδιον του λόγου της διακοπής δι' επιδόσεως δικογράφου ή εκτός του ακροατηρίου κατά την επιχείρησιν της διαδικαστικής πράξεως,κατά την ορθήν όμως έννοιαν της διατάξεως ταύτης, σκοπούσης εις το να λάβη γνώσιν ο αντίδικος του λόγου της διακοπής της δίκης, τοιαύτη γνωστοποίησις δεν απαιτείται όταν ο λόγος της διακοπής δεν είναι πραγματικόν τι γεγονός όπερ επέφερε την μεταβολήν εις το πρόσωπον του διαδίκου την επαγομένην την διακοπήν της δίκςη, αλλά αυτός ο νόμος, ρυθμίζων άλλως τα της νομιμοποιήσεως του διαδίκου, ον οφείλει να γνωρίζη και ο αντίδικος μη απαιτουμένης γνωστοποιήσεως της νομοθετικής μεταβολής της επιφερούσης την διακοπήν της δίκης. Κατ'ακολουθίαν των ανωτέρω η διά της από 25.5.1981 αγωγής του προικολήπτου ανδρός ανοιγείσα δίκη περί διεκδικήσεως του εν αυτή προικώου ακινήτου, δέον να θεωρηθή ως βιαίως διακοπείσα,εφαρμοζομένης εν προκειμένω της διατάξεως του άρθρ. 15 του νέου ως άνω νόμου του ισχύοντος κατά την δημοσίευσιν της επί τη αγωγή ταύτη παρούσης αποφάσεως, δυνάμει της οποίας (διατάξεως) επήλθεν η τοιαύτη διακοπή.
Επειδή, αι μετά της αγωγής συνεκδικαζόμεναι α) προσεπίκλησις της εναγομένης κατά της εν Σταυρώ εδρευούσης ομορρύθμου εταιρίας υπό την επωνυμίαν "Δ.Κ. - Χ.Α. ΟΕ", και των ομορρύθμων μελών αυτής Δ.Κ. και Χ.Α. και β) η περαιτέρω προσεπίκληση της ως άνω προσεπικαλούμενης εταιρίας κατά της Σ.Γ.Γ., διακοπείσης της κυρίας δίκςη δεν ερευνώνται κατά την παρούσαν συζήτησιν, παρά την ερημοδικίαν της προσεπικαλουμένης και προσεπικαλούσης εν ταύτω εταιρίας.
Διά ταύτα, δικάζον αντιμωλία των (κυρίως) διαδίκων.Συνεκδικάζον μετα της αγωγής τας εν τω σκεπτικώ προσεπικλήσεις. Θεωρεί βιαίως διακοπείσαν την δίκην.
Εκρίθη, απεφασίσθη και εδημοσιεύθη επ' ακροατηρίω εν εκτάκτω δημοσία συνεδριάσει εν Θεσσαλονίκη τη 22α Απριλίου 1983.
