Επειδή εκ των (εφαρμοστέων εν προκειμένω, ως εκ του χρόνου της αιτουμένης διορθώσεως της ενδίκου ληξιαρχικής πράξεως γεννήσεως,ως προς την εν τω περιθωρίω αυτής πράξιν βαπτίσεως, και παραμενουσών εν ισχύϊ κατά τον αυτόν χρόνον, κατ' εφαρμογήν του άρθρου 116 § 1 του ισχύοντος Συντάγματος) διατάξεως των άρθρων 1500-1502 Α.Κ., εν συνδυασμώ και προς τας τοιαύτας των άρθρων 13,14, 16, 25 και 26 του ν. 344/76 "περί ληξιαρχικών πράξεων", καθ'ήν ιδία διάταξιν του ως άνω άρθρου 25 "το όνομα του νεογνού καταχωρίζεται εις την ληξιαρχικήν πράξιν γεννήσεως τη δηλώσει του ασκούντος την πατρικήν εξουσίαν, τούτου δε μη υπάρχοντος τη δηλώσει του έχοντος την επιμέλειαν του τέκνου", σαφώς προκύπτει,ότι η ονοματοδοσία ανηλίκων, μη αποτελούσα συστατικόν του εφ'άπαξ μόνον τελουμένου μυστηρίου του Βαπτίσματος στοιχείον (Ολ.ΑΠ 240/75), ανήκει εις τον ασκούντα την πατρικήν εξουσίαν αδιαφόρως εάν ούτος διατηρή ήμη και την επ' αυτού επιμέλειαν,διότι τοιαύτη διάκρισις δεν γίνεται υπό των ως άνω διατάξεων,καθ' ας εις την μητέρα του ανηλίκου, ως έχουσαν την επ' αυτού επιμέλειαν, ανήκει η ονοματοδοσία μόνον εις την περίπτωσιν καθ'ήν "δεν υπάρχει" πλέον πατρική εξουσία (1500 εδ. β' 1525, 1526 ΑΚ). Συνεπώς ο πατήρ ως ενασκών την πατρικήν εξουσίαν επί του ανηλίκου τέκνου, έχει το δικαίωμα να καθορίζη το δοτέον εις αυτό όνομα εάν δε τοιούτον (όνομα) εδόθη παρά την θέλησιν αυτού,δικαιούται περαιτέρω να επιδιώξη την δια δικαστικής αποφάσεως διόρθωσιν της ληξιαρχικής πράξεως του ανηλίκου τέκνου του, έστω και αν τούτο εδόθη παρά της μητρός, ως εχούσης την επιμέλειαν του τέκνου δυνάμει δικαστικής αποφάσεως ή εκ του νόμου (1503 ΑΚ),διότι η ονοματοδοσία εμπεριέχεται εις την πατρικήν εξουσίαν και δνε αποσπάται εξ αυτής, ως η επιμέλεια του τέκνου, δυναμένης της μητρός μόνον να αιτήσηται όπως το δικαστήριον κρίνη εάν η άσκησις του εν λόγω δικαιώματος του πατρός παρίσταται ως κατάχρησις δικαιώματος. Εν προκειμένω το Εφετείον, ως εκ της προσβαλλομένης αποφάσεως προκύπτει, εδέχθη, ότι εκ του μεταξύ των διαδίκων τελεσθέντος την 21.1.1979 νομίμου γάμου των εγεννήθη άρρεν τέκνον ηλικίας ήδη δύο ετών και ότι ο γάμος ούτος ελύθη αμετακλήτως διά της υπ' αριθμ. 55/1980 αποφάσεως του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Καλαμάτας, υπαιτιότητι αμφοτέρων. Οτι, επικειμένης της βαπτίσεως του εν λόγω τέκνου, ο αναιρεσείων πατήρ εζήτησεν από την αναιρεσείουσαν μητέρα, έχουσαν εκ του νόμου (1503 εδ. β' ΑΚ) την επιμέλειαν του τέκνου όπως ειδοποιηθή διά να παραστή εις την βάπτισιν, συνάμα δε εγνωστοποίησεν εις αυτήν ότι εις τούτο θα δοθή το όνομα "Ευστράτιος", πλην όμως η αναιρεσείουσα προέβη εις την βάπτισιν του ως άνω τέκνου την 10.7.80, εν αγνοία, του έχοντος την επ' αυτού πατρικήν εξουσίαν αναιρεσιβλήτου και παρά την θέλησιν αυτού εδόθη εις το τέκνον το όνομα "Ιωάννης", όπερ και κατεχωρήθη εις το περιθώριον της υπ' αριθμ. 194/1979 ληξιαρχικής πράξεως γεννήσεως του ληξιάρχου Καλαμάτας. Κρίναν μετά ταύτα το Εφετείον, ότι εις τον αναιρεσίβλητον πατέρα του ανηλίκου, ως ασκούντα την πατρικήν εξουσίαν, ανήκεν το δικαίωμα της ονοματοδοσίας αυτού και δεξάμενον κατόπιν τούτων, δι'εξαφανίσεως της αντιθέτως αποφανθείσης πρωτοδίκου αποφάσεως, ως βάσιμον την ένδικον από 8.11.80 αίτησιν του ήδη αναιρεσιβλήτου περί διορθώσεως της ρηθείσης ληξιαρχικής πράξεως προς τον σκοπόν μεταβολής του παρά την θέλησιν αυτού εις τούτο δοθέντος ως άνω ονόματος "Ιωάννης" εις το υπ' αυτού αιτούμενον "Ευστράτιος", δεν παρεβίασε τας προδιαληφθείσας διατάξεις, διό και ο περί του εναντίου εκ του άρθρου 559 αριθμ. 1 ΚΠολΔ, μονοαδικός λόγος αναιρέσεως δέον ν' απορριφθή ως αβάσιμος. Πλην δύο μέλη του Δικαστηρίου έχουν την γνώμην, ότι εκ των αυτών ως άνω διατάξεων σαφώς προκύπτει, ότι η ονοματοδοσία του ανηλίκου ανήκει μεν κατ'αρχήν εις τον ασκούντα την πατρικήν εξουσίαν πατέρα του ανηλίκου,τούτο όμως προϋποθέτει ότι ο πατήρ διατηρεί και την επιμέλεια αυτού, εις ην περιλαμβάνεται και η ονοματοδοσία. Επομένως εις την περίπτωσιν καθ' ήν η επιμέλεια έχει αποσπασθή της πατρικής εξουσίας, και παρεχωρήθη εκ του νόμου ή δια δικαστικής αποφάσεως εις την μητέρα του ανηλίκου, η τελευταία, ως έχουσα την επ' αυτού επιμέλειαν, έχει και το εις ταύτην
περιλαμβανόμενον δικαίωμα της ονοματοδοσίας του ανηλίκου. Εφ' όσον κατά τα άνω, η αναιρεσείουσα είχε κατά τον χρόνον της βαπτίσεως την επί του ανηλίκου επιμέλειαν, το δικαίωμα της ονοματοδοσίας δεν ανήκεν εις τον αναιρεσίβλητον πατέρα αυτού, αλλ' εις την αναιρεσείουσαν μητέρα του. Οθεν το δικάσαν Εφετείον δεξάμενον κατά τα άνω την ένδικον αίτησιν του αναιρεσιβλήτου περί διορθώσεως της ανωτέρω ληξιαρχικής πράξεως γεννήσεως ως προς το εν τω περιθωρίω αυτής όνομα του ανηλίκου τενου των διαδίκων, παρεβίασε τας προδιαληφθείσας ουσιαστικού δικαίου διατάξεις, εφ'ως και έδει κατά την γνώμην ταύτην να αναιρεθή η προσβαλλομένη απόφασις κατά παραδοχήν ως βασίμου του μοναδικού ως είρηται λόγου αναιρέσεως.Ούτως όμως της προκειμένης αποφάσεως ληφθείσης διά πλειοψηφίας μιάς ψήφου, δέον όπως ο ανωτέρω λόγος αναιρέσεως παραπεμφθή εις την Ολομέλειαν του Δικαστηρίου τούτου, συμφώνως προς το άρθρον 563 παραγρ. 2 ΚΠολΔ.
