Επειδή, εκ της διατάξεως του άρθ. 65 § 1 εδάφ. β΄ του νόμου 1329/1983, η ισχύς του οποίου ήρξατο από 18-2-1983, συνάγεται, ότι εφ’ όσον η αγωγή διαζυγίου έχει ασκηθή προ της ενάρξεως της ισχύος του εν λόγω νόμου και πολύ περισσότερον εάν το διαζύγιον εξεδόθη προ του χρόνου τούτου, αι συνέπειαι του διαζυγίου, μεταξύ των οποίων αναμφιβόλως περιλαμβάνεται και η υποχρέωσις του υπαιτίου συζύγου προς διατροφήν του αναιτίου (Μπαλής Οικογ. Δικ §§ 113 και 114), κρίνονται κατά τας διατάξεις του ΑΚ, ως αύται ίσχυον προ της αντικαταστάσεώς των δια του ανωτέρω νόμου, τουτέστι κατά τας διατάξεις των άρθρων 1454επ. του ΑΚ, αι οποίαι όμως, ως αντικείμεναι προς την καθιερουμένην δια του άρθρου 4 § 2 του Συντάγματος 1975 αρχήν της ισότητος ανδρών και γυναικών, δέον από 1 Ιανουαρίου 1983 (άρθρον 116 § 1 του ως άνω Συντάγματος) να εναρμονισθούν προς την αρχήν ταύτην. Εντεύθεν παρέπεται ότι ο αναίτιος σύζυγος (άνδρας ή γυναίκα) έχει δικαίωμα διατροφής κατά του υπαιτίου, συμφώνως προς τας ειρημένας διατάξεις των άρθρων 4 § 2 του Συντάγματος 1975, 1454 και 1455 του ΑΚ, δια το από 1-1-1983 και εντεύθεν χρονικόν διάστημα, μόνον εφ’ όσον δεν δύναται να διατρέψη εαυτόν (ΕΑ 9201/1983 σελ. 1376, Γ. Κουμάντος ΝοΒ 32.1572 επομ.). Επομένως η ένδικος αγωγή, επί της οποίας εξεδόθη η εκκαλουμένη απόφασις, έχουσα το αναφερόμενον εις την προηγουμένην σκέψιν της παρούσης περιεχόμενον, ευρίσκει έρεισμα επί των προδιαληφθεισών διατάξεων του ΑΚ, ερμηνευομένων, όμως, συμφώνως προς την αρχήν της ισότητος ανδρών και γυναικών του άρθρου 4 § 2 του Συντάγματος 1975 και ουχί, ως εκρίθη υπ’ αυτής, επί της τοιαύτης του άρθρου 1454 ΑΚ, ως ίσχυε προ της 31.12.1982.
