…Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 2 § 1, 4 § 1, και 21 § 1 του Συντάγματος 1975 και 1439 § 3 του ΑΚ προκύπτει ότι δεν υπάρχει συνταγματικό κώλυμα για το νομοθέτη για την καθιέρωση,μαζί με τους υπαίτιους λόγους λύσεως του γάμου, και αναίτιων λόγων, όπως είναι ο καθιερούμενος με τη προαναφερόμενη διάταξη του ΑΚ, με την οποία επιδιώκεται η λύση νεκρών ήδη γάμων, η διατήρηση και η προστασία των οποίων καθόλου δεν συμπορεύεται με την από τις παραπάνω διατάξεις επιδιωκόμενη προαγωγή και προστασία της οικογένειας που σαν θεμέλιο της εθνικής ζωής προϋποθέτει γάμους, οι οποίοι δεν έχουν ουσιαστικά διαλυθεί,ενώ ούτε η προστασία της προσωπικότητας των πολιτών θίγεται ή κατά οποιοδήποτε τρόπο προσβάλλεται με τις αυτές παραπάνω διατάξεις.
Η αυτή ως άνω διάταξη του ΑΚ, με την καθιέρωση αναίτιου λόγου διαζυγίου, δεν αντίκειται και στη συνταγματική αρχή της ισότητας ενώπιον του νόμου των πολιτών, αφού από τη ρύθμιση που καθιερώνει δεν αφαιρείται καμμιά κατηγορία πολιτών, ενώ ακόμη έχει ίσο πεδίο εφαρμογής και για τα δύο φύλλα. Εξάλλου η διάταξη του άρθρου 281 ΑΚ έχει εφαρμογή και στην αγωγή διαζυγίου, πλην όμως απαιτείται να εφαρμόζεται σε ειδικές πολύ σοβαρές και ακραίες περιπτώσεις και μόνον όταν με τη ρύθμιση των συνεπειών του διαζυγίου δεν είναί δυνατή η άμβλυνση των επιβλαβών επιδράσεων του διαζυγίου στα συμφέροντα ή την προσωπικότητα του αντιτιθεμένου συζύγου ή των τέκνων σε τρόπο ώστε, αν και υπάρχει λόγος διαζυγίου, να κρίνεται αναγκαίο να μη λυθεί ο γάμος. Κατ' ακολουθία όλων αυτών ο μοναδικός λόγος αναίρεσης, κατά το πρώτο μέρος του, ότι η τάξη του 1439 διά § 3 ΑΚ, όπως ισχύει τώρα, είναι αντισυνταγματική, ως αντικείμενη στις παραπάνω διατάξεις του ισχύοντος Συντάγματος 1975, είναι αβάσιμος και ως τέτοιος πρέπει ν'απορριφθεί.
