…Κατά το άρθρο 1513, συνδυαζόμενο και προς το άρθ.1514 ΑΚ, στην περίπτωση διακοπής της συμβιώσεως των συζύγων, η άσκηση της γονικής μέριμνας του ανηλίκου τέκνου των η οποία περιλαμβάνει και την επιμέλεια του προσώπου του, ρυθμίζεται από το δικαστήριο, το οποίο μπορεί να την αναθέσει σ' ένα από τους γονείς ή και σε τρίτο ή να την κατανείμει μεταξύ των γονέων. Για τη λήψη της απόφασης το δικαστήριο λαμβάνει υπόψει τους έως τότε δεσμούς του τέκνου με τους γονείς και τους αδελφούς του καθώς και τις τυχόν συμφωνίες που έκαναν οι γονείς του τέκνου σχετικά με την επιμέλεια και την διοίκηση της περιουσίας του. Εξ άλλου κατά το άρθ.1511 § 2 ΑΚ στο συμφέρον του τέκνου πρέπει να αποβλέπει το δικαστήριο, όταν κατά τις διατάξεις του νόμου αποφασίζει σχετικά με την ανάθεση της γονικής μέριμνας ή με τον χρόνο της άσκησής της. Η απόφαση του δικαστηρίου πρέπει επίσης να σέβεται την ισότητα μεταξύ των γονέων και να μη κάνει διακρίσεις εξ αιτίας του φύλου, της φυλής, της γλώσσας, της θρησκείας, των πολιτικών ή όποιων άλλων πεποιθήσεων, της ιθαγένειας, της εθνικής ή κοινωνικής προέλευσης ή της περιουσίας.
Στην προκειμένη περίπτωση το Εφετείο που δίκασε, δέχθηκε, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση τα εξής: Οι διάδικοι τέλεσαν νόμιμο γάμο το έτος 1985 από τον οποίο απέκτησαν στις 2.7.1986 ένα θήλυ τέκνο, η συμβίωσή τους όμως διακόπηκε οριστικά το έτος 1989 από λόγους που αφορούν το πρόσωπο της αναιρεσείουσας δηλαδή εξαιτίας του υβριστικού χαρακτήρα της και της εντονότατης εξωσυζυγικής ερωτικής της δραστηριότητας, το δε ανήλικο τέκνο από της διακοπής της συμβιώσεως των γονέων του διαμένει με τον αναιρεσίβλητο πατέρα του, στον οποίο ανατέθηκε η επιμέλεια προσωρινώς με απόφαση ασφαλιστικών μέτρων, σ' ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, όπου διαμένουν και οι γονείς του αναιρεσίβλητου καθώς και η άγαμη αδελφή του, ιατρός στο επάγγελμα. Ο αναιρεσίβλητος διατηρεί εργαστήριο ζαχαροπλαστικής και αναψυκτήριο και εργάζεται τις ώρες λειτουργίας των καταστημάτων, στο σπίτι του όμως κατά τις ώρες αυτές πλησίον της θυγατέρας του βρίσκεται η μητέρα του,η οποία είναι σχετικώς νέα και κατά πάντα υγιής, υπεραγαπά δε την εγγονή της καθώς επίσης για αρκετό χρόνο της ημέρας βρίσκεται στο σπίτι και η ανωτέρω άγαμη αδελφή του. Η αναιρεσείουσα διαμένει σε ιδιόκτητο διαμέρισμα στην περιοχή Πεύκης-Αττικής.
Ενόψει όλων των ανωτέρω κυρίως δε της μέχρι τώρα παραμονής του ανηλίκου πλησίον της πατρικής οικογένειας, της προσαρμογής της στο περιβάλλον του αναιρεσιβλήτου πατέρα της και του τρόπου επικοινωνίας της με την αναιρεσείουσα, το πραγματικό συμφέρον της ανηλίκου αυτής επιβάλλει όπως, προς το παρόν, η επιμέλεια του προσώπου της ανατεθεί στον αναιρεσίβλητο, ο οποίος παρέχει τα εχέγγυα χρηστής ψυχοσωματικής ανάπτυξής της. Μετά απ' αυτά το Εφετείο δέχθηκε την από 21.8.1989 αγωγή του αναιρεσιβλήτου και ανέθεσε σ' αυτόν την επιμέλεια του ανωτέρω ανηλίκου τέκνου, αφού απέρριψε την αντίθετη από 15.9.1989 αγωγή της αναιρεσείουσας. Με το να αποφανθεί έτσι το Εφετείο αφ' ενός δεν παραβίασε τις διατάξεις των άρθρων 1510,1511 και 1518 ΑΚ με την έννοια ότι απέβλεψε στο πραγματικό συμφέρον του ανηλίκου τέκνου των διαδίκων, όπως αυτό το καθορίζουν οι σωματικές και ψυχικές του ανάγκες αναθέτοντας την επιμέλεια στον αναιρεσίβλητο πατέρα του κα αφ' ετέρου διέλαβε επαρκείς και όχι αντιφατικές αιτιολογίες που καθιστούν εφικτό τον αναιρετικό έλεγχο για την ορθή εφαρμογή των ανωτέρω διατάξεων, γι' αυτό και πρέπει να απορριφθούν ο πρώτος λόγος αναιρέσεως από το άρθ.559 αριθ.1 και 19 ΚΠολΔ, με τον οποίο η αναιρεσείουσα υποστηρίζει τα αντίθετα, ως αβάσιμος.
Επίσης το γεγονός της απουσίας του αναιρεσιβλήτου από την οικία όπου διαμένει μαζί με το εν λόγω ανήλικο τέκνο, κατά τις ώρες εργασίας του καταστήματός του, το οποίο δέχθηκε το Εφετείο, ως αληθές, δεν συνεπάγεται αδυναμία ασκήσεως της επιμέλειας, αφού κατά το χρόνο της απουσίας του συμπαρίστανται στο ανήλικο στενά συγγενικά του πρόσωπα και μάλιστα και μία ιατρός, τα οποία επαρκώς τον αναπληρώνουν, όπως περαιτέρω γίνεται λόγος στην προσβαλλόμενη απόφαση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η επιμέλεια του τέκνου ασκείται στην πραγματικότητα από τρίτα πρόσωπα. Επίσης,το ότι η αναιρεσείουσα δεν εργάζεται και έχει έτσι όλο το χρόνο να ασχοληθεί προσωπικά με την ανατροφή του τέκνου, είναι βεβαίως ένα στοιχείο υπέρ του αιτήματος της αγωγής της, το οποίο ως αγωγικός ισχυρισμός έχει ληφθεί υπ' όψη από το Εφετείο, όπως έχει ληφθεί υπ' όψη και ότι η αναιρεσείουσα διαθέτει ευρύχωρη ιδιόκτητη κατοικία εκτός κέντρου Αθηνών. Από την άλλη όμως πλευρά το Εφετείο έλαβε σοβαρώς υπόψη το γεγονός ότι το ανήλικο τέκνο διαμένει από το έτος 1989 με τον αναιρεσίβλητο πατέρα του και έχει προσαρμοσθεί στο περιβάλλον εκείνου, ώστε να μη εξυπηρετείται το καλώς νοούμενο συμφέρον του, εάν απομακρυνθεί από το περιβάλλον αυτό, άποψη την οποία δέχεται και το δικαστήριο αυτό. Υστερα απ' αυτά δεν μπορεί να γίνει λόγος ότι το Εφετείο παραβίασε είτε ευθέως είτε και εκ πλαγίου με την έννοια ότι διέλαβε ανεπαρκείς επί του θέματος αιτιολογίες στην προσβαλλόμενη απόφαση, τα ανωτέρω άρθρα 1510 και 1518 ΑΚ, γιατί στην πραγματικότητα ανέθεσε την επιμέλεια του ανηλίκου τέκνου των διαδίκων σε τρίτα πρόσωπα, ούτε ότι δεν έλαβε υπ' όψη τον ανωτέρω ισχυρισμό της αναιρεσείουσας ότι αυτή, σε αντίθεση με τον αναιρεσίβλητο, δεν εργάζεται και ότι διαθέτει ευρύχωρη ιδιόκτητη κατοικία, παραγνωρίζοντας έτσι ότι το συμφέρον του τέκνου επέβαλλε να τεθεί σ' αυτήν η επιμέλειά του, όπως αβάσιμα υποστηρίζει η ίδια με τον δεύτερο λόγο αναιρέσεως από το άρθ.559 αριθ.1,8 και 19 ΚΠολΔ, ο οποίος και πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό του.
Το Εφετείο με το να καταλήξει στο ανωτέρω πόρισμα ότι το πραγματικό συμφέρον του εν λόγω ανηλίκου τέκνου των διαδίκων επέβαλλε να ανατεθεί η επιμέλεια του προσώπου στον πατέρα του και όχι στη μητέρα του, δεν παραβίασε τα διδάγματα της κοινής πείρας (άρθ.336 § 4 ΚΠολΔ). Τέτοιο δίδαγμα κοινής πείρας δεν συνιστά βεβαίως το γεγονός ότι ο πατέρας εργάζεται και απουσιάζει αρκετό χρόνο από το σπίτι ενώ η μητέρα δεν εργάζεται και μπορεί έτσι να διαθέσει όλο το χρόνο της για την ανατροφή του τέκνου, γιατί μπορεί να συντρέχουν και άλλες περιστάσεις, οι οποίες να είναι καθοριστικές του συμφέροντος, του τέκνου, όπως στην προκειμένη περίπτωση, όπου γίνεται δεκτό ότι το ανήλικο τέκνο έχει προσαρμοσθεί ήδη στο περιβάλλον του πατέρα του, στο οποίο βρίσκεται από τότε που οι γονείς του διέκοψαν την έγγαμη συμβίωση, οπότε οποιαδήποτε απομάκρυνση απ' αυτό θα είναι εκ των πραγμάτων επιβλαβής για το τέκνο. Μετά απ' αυτά πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος και ο τρίτος και τελευταίος λόγος αναιρέσεως από το άρθ.559 αριθ.1 ΚΠολΔ με τον οποίο η αναιρεσείουσα προβάλλει την πλημμέλεια της παραβιάσεως από το Εφετείο των διδαγμάτων της κοινής πείρας κατά την υπαγωγή των πραγματικών γεγονότων στην αόριστη νομική έννοια "του συμφέροντος του τέκνου" το οποίο διαλαμβάνουν τα άρθρα 1510,1511 και 1516 ΑΚ.
Η υποβαλλόμενη με τις προτάσεις ενώπιον του δικαστηρίου αυτού αίτηση του αναιρεσιβλήτου για ανάκληση της υπ' αριθ.4868/1991 αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία καθορίσθηκε προσωρινώς, ως ασφαλιστικό μέτρο, ο τρόπος της προσωπικής επικοινωνίας της αναιρεσείουσας με το ανωτέρω ανήλικο τέκνο της, πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη, εκτός άλλων και διότι στο δικαστήριο αυτό δεν εκκρεμεί η κυρία υπόθεση δηλαδή το ζήτημα της προσωπικής επικοινωνίας της αναιρεσείουσας με το τέκνο της, αλλά μόνο το ζήτημα της επιμέλειας και δεν συντρέχουν έτσι οι προϋποθέσεις του άρθ.697 ΚΠολΔ στο οποίο επιχειρεί ο αναιρεσίβλητος να στηρίξει ανωτέρω αίτησή του.
