[…] Κατά του Ι.Γ. εγγάμου εν χηρεία, κατοίκου Πενταπόλεως, ησκήθη, συνεπεία εγκλήσεως της Ε.Κ., ποινική αγωγή επί απατηλή επιτεύξει συνουσίας. Η φερομένη ως παθούσα, ηλικίας 22 ετών, εχρησιμοποιείτο καθ’ εκάστην θερινήν περίοδον υπό του κατηγορουμένου ως εργάτρια προς επεξεργασίαν των καπνών του, δι’ ην εχρησιμοποίει και άλλας εργατρίας. Η παθούσα διατείνεται, ότι μετά του κατηγορουμένου είχε συνάψει ερωτικάς σχέσεις από τινος χρόνου και ότι συνηντάτο μετ’ αυτού ιδιαιτέρως, ότι περί την 7ην μ.μ. ώραν της 10ης Φεβρουαρίου ε.ε. συνηντήθη μετά του κατηγορουμένου εις την πλατείαν του χωρίου (Πεντάπολις), όστις ωδήγησε ταύτην εις τον λαχανόκηπον του γαμβρού του Γ. και υπό την έντονον σαγήνην των ερωτικών θωπειών και την ψυχολογικήν επίδρασιν των θερμών υποσχέσεων, ας ο κατηγορούμενος κατά την στιγμήν εκείνην παρείχεν αυτή, ότι θα την ενυμφεύετο, αύτη παρέδωσε εαυτήν εις την ερωτικήν αλλοφροσύνην του κατηγορουμένου, μεθ’ ού συνουσιάσθη πλήρως και κανονικώς. Αι υπό της μηνυτρίας προταθείσαι μάρτυρες Ε.Θ. και Β.Τ. καταθέτουν ότι κατά το θέρος του έτους 1950 ειργάζοντο ομού μετά της παθούσης εις την επεξεργασίαν των καπνών του κατηγορουμένου και εξωμολογήθη εις αυτάς η μηνύτρια ότι είχε ερωτικάς σχέσεις μετά του κατηγορουμένου. Η από της αυτής μηνυτρίας προταθείσα και εξετασθείσα μάρτυς Τ.Π. αποκλείει μάλλον τούτο, ιστορούσα ότι καθ’ όλον το χρονικόν διάστημα της εργασίας των (διότι και αύτη ειργάζετο εις την επεξεργασίαν των καπνών του κατηγορουμένου), δεν αντελήφθη τοιούτον τι. Αλλ’ ήδη ερωτάται τα εκ της ανακριτικής ερεύνης προκύψαντα πραγματικά περιστατικά δύνανται να υπαχθώσι εις το άρθ. 341 ΠΚ, όπερ κολάζει την απατηλήν επίτευξιν συνουσίας υπό ορισμένας προϋποθέσεις: Συστατικόν του αδικήματος στοιχείον είναι η πρόκλησις ή η χρήσις πλάνης συνεπεία της οποίας η παθούσα εθεώρησες την συνουσίαν ως εν γάμω τοιαύτην. Ταύτα λέγων ο νόμος εννοεί συνδρομή τοιούτων περιστατικών (οίων μνηστεία, ή δημόσιαι εμφανίσεις του ζεύγους ως ανεπισήμως μεμνηστευμένων, αλληλοεπισκέψεις των γονέων ως εξ αγχιστείας συγγενών, ανάλογοι ευχαί αυτών προς το ζεύγος, κ.λπ.) δι’ ων δημιουργείται παρά τη παθούση η εντύπωσις, ή κάλλιον η πεποίθησις, ότι ο γάμος καθ’ όσον εξαρτάται από αυτούς, είναι τι το απολύτως βέβαιον, ώστε να θεωρή αύτη την συνουσίαν ως εν γάμω γενομένην. Απλή υπόσχεσις γάμου, διδόμενη απατηλώς και προς επίτευξιν συνουσίας υφ’ ενός αγνώστου προς μίαν άγνωστον, μεθ’ ης δια πρώτην φοράν συνηντήθη ούτως είναι βεβαίως δυνατόν να δημιουργήσει παρά τη παθούση την πεποίθησιν ότι ο γάμος θα επακολουθήσει οπωσδήποτε. Τούτο εξαρτάται εκ της νοημοσύνης της παθούσης και της προς εξαπάτησιν ικανότητος του δράστου, δέον όμως να αποδεικνύεται η τοιαύτη πεποίθησις της παθούσης και αποδεικνύεται εκ μόνης της συνδρομής άλλως γεγονότων, τα οποία ναι μεν αυτά καθ’ εαυτά δεν αποτελούσι στοιχεία του αδικήματος, πλην όμως αποτελούσιν τας προϋποθέσεις, τρόπόν τινα, του συστατικού εκείνου στοιχείου του αδικήματος, η ύπαρξις του οποίου αποδεικνύεται ή τουλάχιστον τεκμηριούται εκ εξείνων. Τοιαύτη όμως συνδρομή τοιούτων γεγονότων ελλείπει εν προκειμένω καθ’ ολοκληρίαν, καθ’ όσον ουδαμόθεν προκύπτει, ότι η παθούσα είχε ερωτικάς σχέσεις μετά του κατηγορουμένου, ότι ενεφανίζετο δημοσία, ότι της συμπεριφέρετο ως μέλλων σύζυγός της, ώστε να δύναται βασίμως να λεχθή, ότι εγεννήθη παρ’ αυτή πεποίθησις, ότι θα επηκολούθει ο γάμος, αλλά ούτε και ότι έλαβε χώραν συνουσία μεταξύ αυτής και κατηγορουμένου ουδαμόθεν προκύπτει. Ναι μεν εν τη δικογραφία υπάρχει συνημμένη ιατροδικαστική έκθεσις, ήτις βεβαιοί πρόσφατον διακόρευσιν, πλην όμως ουδαμόθεν προκύπτει ότι δράστης αυτής είναι ο κατηγορούμενος.[1] Μη προκυψασών όθεν επαρκών ενδείξεων δέον το Συμβούλιον να αποφανθή ότι δεν πρέπει να γίνει η κατηγορία (άρθ. 309 ΚΠΔ).
[1] Το Βούλευμα είναι του 1951 και δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη η εξέταση του DNA. Η ανακάλυψη ότι το γενετικό υλικό κάθε ανθρώπου είναι μοναδικό και μπορεί να προσδιορίσει την ταυτότητά του έγινε από τους Watsonκαι Creekτο 1953. Σήμερα, σε παρόμοια υπόθεση, θα ήταν εύκολο μέσω της ανάλυσης αυτής να προσδιοριστεί η ταυτότητα του δράστη.
