Οι δικαστικές αποφάσεις που θίγουν ζητήματα φορολογικής ισότητας των δύο φύλων είναι ελάχιστες. Αξιοσημείωτο είναι οτι εκδόθηκαν την ίδια χρονική περίοδο 2005-2006, προέρχονται όλες από Διοικητικά Δικαστήρια, εκτός από μία που εκδόθηκε από Πολιτικό Εφετείο.
Η μία από αυτές (ΔΠρΘεσ/νίκης 1215/2005) πραγματεύεται ρητά στη μείζονα σκέψη το πρόβλημα της συμβατότητας της υποχρέωσης των συζύγων για υποβολή κοινής δήλωσης φορολογίας εισοδήματος με τις αρχές της φορολογικής ισότητας. Οι υπόλοιπες το προσπερνούν υπονοώντας, μάλλον, ότι δεν εντοπίζουν ασυμβατότητα.
Ειδικότερα, η πρώτη από τις αποφάσεις (ΔΠρΘεσ/νίκης 1215/2005) αποφαίνεται ότι η νομοθετικά προβλεπόμενη υποχρέωση υποβολής κοινής δήλωσης φορολογίας εισοδήματος από τους συζύγους δεν αντιβαίνει στην αρχή της ισότητας των δύο φύλων και συνεπώς η σύζυγος που επιθυμεί να την υποβάλλει χωριστά απο το σύζυγο της στερείται του δικαιώματος της αυτού. Το δικαστήριο αναφέρεται στις γενικές αρχές της ισότητας των δύο φύλων και της ισονομίας που αυτές καθιερώνουν για να καταλήξει, αναιτιολόγητα -στο σημείο αυτό πάσχει η απόφαση- ότι η κρινόμενη ρύθμιση περί υποβολής κοινής φορολογικής δήλωσης από τους συζύγους δεν τις θίγει. Η απόφαση, συμπερασματικά δεν προάγει την ουσιαστική ισότητα, δεν καταπολεμά τις διακρίσεις ανάμεσα στα δύο φύλα, δεν είναι συμβατή με το ισχύον ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο.
Οι υπόλοιπες αποφάσεις (ΔΠρΑθ 15693/2005, ΔΠρΡοδ 185/2005, ΕφΔωδ 19/2006) συνθέτουν, στην πραγματικότητα νομολογιακή γραμμή και αποφεύγουν να κρίνουν το ζήτημα της συμβατότητας με την αρχή της ισότητας της υποχρέωσης για υποβολή κοινής δήλωσης φορολογίας εισοδήματος από τους συζύγους. Αρκούνται στην αντιμετώπιση του διαδικαστικού ζητήματος της αναγκαστικής εκτέλεσης, στο πλαίσιο είτε ΚΕΔΕ είτε ΚΠολΔ, σε βάρος του ενός συζύγου για φορολογικές υποχρεώσεις του άλλου συζύγου. Αποφαίνονται λοιπόν, τα δικαστήρια το αυτονόητο λογικά και νομικά: επιτρέπεται αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος της περιουσίας εκείνου μόνον του συζύγου ο οποίος ευθύνεται για τη φορολογική υποχρέωση. Νομική βάση για την κρίση των δικαστηρίων είναι το άρθρο 5 παρ. 1 Ν. 2238/1994. Παραβλέπουν, όμως τα εν λόγω δικαστήρια, ότι για φτάσουν στη συγκεκριμένη κρίση έπρεπε πρώτα να αποφανθούν για τη συμβατότητα της υποχρέωσης για υποβολή κοινής δήλωσης φορολογίας εισοδήματος από τους συζύγους. Διότι εάν δεν υπήρχε αυτή η υποχρέωση ούτε το ζήτημα που κρίνουν θα προέκυπτε. Από την υποχρέωση αυτή ξεκινάει το πρόβλημα που καλούνται να επιλύσουν τα δικαστήρια στο πλαίσιο των εν λόγω αποφάσεων. Αποφεύγουν, όμως την αναφορά αυτή είτε υπονοώντας ότι δεν τίθεται ζήτημα αντίφασης τής εν λόγω υποχρέωσης προς την αρχή της ισότητας είτε θεωρώντας ότι δεν είναι αυτό το κρινόμενο ζήτημα, το οποίο το περιορίζουν στο πεδίο της αναγκαστικής εκτέλεσης. Με τον τρόπο, όμως, αυτό οι εν λόγω αποφάσεις δεν προάγουν την ουσιαστική ισότητα των δύο φύλων, ούτε εφαρμόζουν τις συνταγματικές και ενωσιακές διατάξεις που την προασπίζουν.
