5) Εγκατάλειψη εγκύου αρ. 359 Π.Κ.
Το άρθρο 359 εδάφ. α' ΠΚ προβλέπει ότι «όποιος εγκαταλείπει σε απορία ή με άλλο τρόπο αβοήθητη μία γυναίκα που έμεινε από αυτόν έγκυος και που λόγω της εγκυμοσύνης ή του τοκετού της δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό της, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους». Από τη διάταξη αυτή σαφώς συνάγεται, ότι ουσιώδη στοιχεία για την υπόσταση του εγκλήματος αυτού είναι εκτός των άλλων, αφενός μεν η εγκατάλειψη της εγκυμονούσας σε απορία, δηλαδή σε κατάσταση κατά την οποία αυτή στερείται των αναγκαίων μέσων για τη συντήρησή της, ή η εγκατάλειψη αυτής αβοήθητης, ανεξαρτήτως απορίας, εφόσον έχει ανάγκη βοήθειας εξαιτίας των δυσμενών ψυχικών και άλλων συνεπειών που προκλήθηκαν από την κύηση ή τον τοκετό. Με αποτέλεσμα να αδυνατεί δε αυτή και στις δύο περιπτώσεις, λόγω της εγκυμοσύνης ή του τοκετού, να φροντίσει για τον εαυτό της, ώστε να πορισθεί τα αναγκαία για τη συντήρησή της μέσα ή να αντιμετωπίσει την κατάσταση που γι'αυτήν δημιουργείται από τις παραπάνω δυσμενείς συνθήκες, αφετέρου δε η πραγματική δυνατότητα του υπαιτίου να παράσχει στη γυναίκα που κατέστη από αυτόν έγκυος και που δεν μπορεί, κατά την ως άνω έννοια, να φροντίσει τον εαυτό της, την αναγκαία υλική ή άλλη μη περιουσιακή βοήθεια.
Από τη μελέτη του νομολογιακού υλικού προκύπτει ότι οι περισσότερες υποθέσεις αφορούν ανύπαντρες γυναίκες ενώ οι περισσότεροι δράστες είναι οικονομικά και κοινωνικά αποκατεστημένοι (συνήθως στρατιωτικοί ή στρατιώτες και έγγαμοι). Επίσης προκύπτει ότι οι δράστες παρόλο που έχουν την οικονομική δυνατότητα εγκαταλείπουν τα θύματα οικονομικά αβοήθητα και κυρίως ηθικά απροστάτευτα ….«την εγκατέλειψε χωρίς να της δώσει οποιαδήποτε υλική βοήθεια και ηθική συμπαράσταση, αν και γνώριζε ότι λόγω της εγκυμοσύνης και του τοκετού που επακολούθησε την 29.8.84 δεν μπορούσε να εργασθεί και ότι είχε ανάγκη ψυχικής συνδρομής λόγω της ηθικής μειώσεως της στην κοινωνία της Λάρισας εξαιτίας της εξώγαμης εγκυμοσύνης και ενώ είχε την οικονομική δυνατότητα παροχής βοήθειας, έχοντας αρκετού ύψους μηνιαίες αποδοχές και τη δυνατότητα ηθικής συμπαράστασης μένοντας μέχρι την 10.9.84 στην ίδια πόλη» (ΑΠ 948/1987),«την εγκατέλειψε αβοήθητη κατά το ανωτέρω χρονικό διάστημα, δηλαδή τόσο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, όσο και κατά τον τοκετό, που έλαβε χώρα την 23.8.1990, αλλά και μετά από αυτόν, μέχρι την 5.10.1990, μη παράσχων σ’ αυτήν την οφειλόμενη ηθική και ψυχική συμπαράσταση με το να επικοινωνεί μετ’ αυτής τηλεφωνικώς ή με το να την επισκέπτεται στην οικία της και στο μαιευτήριο κατά τις εξόδους από τη μονάδα του, αν και μπορούσε να πράξει αυτά, δεδομένου ότι κατά το παραπάνω κρίσιμο χρονικό διάστημα υπηρετούσε στην περιοχή Αττικής» ΑναθΔικ 269/1993.
Όμως η νομολογία φαίνεται να στρογγυλεύει την υλική και ηθική ευθύνη που προβλέπει το άρθρο 359 για τον βιολογικό πατέρα δεχόμενη ότι η υλική και ηθική ευθύνη του καλύπτεται όταν η έγκυος έχει τη βοήθεια και τη συμπαράσταση τρίτων συγγενών της («…περαιτέρω αντιφατικώς δέχθηκε ότι για την αντιμετώπιση ακριβώς της καταστάσεώς της αυτής δέχθηκε τη βοήθεια και συμπαράσταση τρίτων και κυρίως του πατέρα της Θ.Σ. Έτσι, δεν προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου Αθηνών ότι συνεπεία των ως άνω παραλείψεων του αναιρεσείοντος δημιουργήθηκε κατάσταση ενδεχομένου κινδύνου για την παραπάνω έγκυο ή το κυοφορούμενο ή το νεογνό» Απ 106/94 που έκρινε την με αρ. 269/1993 απόφαση του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου).
Σε αυτήν την περίπτωση φαίνεται η νομολογία να προκρίνει τη βοήθεια έναντι της ευθύνης του πατέρα. Θα μπορούσε το κενό ανάμεσα στο γράμμα και το πνεύμα του νόμου να λειανθεί με την επίκληση των ελαφρυντικών περιστάσεων όπως το λευκό ποινικό μητρώο του δράστη κλπ.
